شاخص های سنجش کارآیی درونی در دانشگاه های علوم پزشکی

مقدمه: شاخص های کارآیی درونی در آموزش عالی قادر خواهند بود با سنجش تعامل درون دادها، فرایندها و بروندادها، کیفیت ها را در قالب کمّی ها نشان داده و به عنوان یک نظام ارزشیابی مدون، علمی و نهادینه برای ارزیابی دانشگاه های کشور مورد استفاده قرار گیرند. این پژوهش با هدف تدوین شاخص های سنجش کارآیی درونی دانشگاه های علوم پزشکی انجام گردیده است. روش ها: در این مطالعه توصیفی، ابتدا کلیه شاخص های عملکردی براساس بررسی متون استخراج و طبقه بندی گردید. سپس براساس مطالعات طراحی آموزشی و با استفاده از مدل تعریف نظری و با نظرخواهی از میزگرد متخصصین، پرسشنامه ای به صورت چک لیست، شامل 8 حوزه و 152 شاخص تهیه گردید و در اختیار 50 نفر از صاحب نظران آموزشی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، که به صورت هدفمند برگزیده شده بودند، قرار گرفت. داده ها با نرم افزار spss به صورت درصد در جداول توزیع فراوانی محاسبه گردید. نتایج: کلیه 152 شاخص در 8 حوزه تدوین شده از نظر صاحب نظران، که دارای 4 ملاک اصلی یک شاخص، یعنی، قابلیت برنامه ریزی، ارزیابی، اندازه گیری و ارتقای کیفیت بودند، در سطح مطلوب ارزیابی شده و برای سنجش کارآیی درونی در دانشگاه های علوم پزشکی و اعتباربخشی مناسب تشخیص داده شدند. نتیجه گیری: شاخص های سنجش کارآیی درونی دانشگاه ها، معرفی شده در این مطالعه، مطابق با شرایط سیاسی، اجتماعی و فرهنگی کشور می تواند به عنوان یک ابزار برای مقایسه وضعیت مطلوب نسبت به وضعیت موجود، علاوه بر ارزشیابی و اعتباربخشی، برنامه ریزان را در جهت ارتقای کیفیت آموزشی یاری رساند.